درخت بامبوی چینی، تا ۵ سال سر از خاک بیرون نمیاره و در تمام این ۵ سال، هر روز نیاز به آبیاری داره. اما بعد این ۵ سال، زمین رو میشکافه و ظرف ۶ هفته حدود ۲۵ متر رشد میکنه.
توی مدیریت، دو مفهوم «رویداد و روند» رو داریم. آدم‌های سطحی‌نگر، فقط نگاهشون به رویداده. اینکه بامبو ظرف ۶ هفته ۲۵ متر قد کشید، اینکه فلانی چقدر مغازه‌ش مشتری داره، اینکه طرف چه پولی داره پارو میکنه و ازین جنس حرف‌ها. برو بشین پای حرف‌هاش تا برات قصه‌ی به اینجا رسیدنشو بگه، بگه چقدررررررررررر سختی کشیده، از پنج سال تلاش هرروزه و حتی یه سرِ ناقابل از خاک بیرون نزدنه برات بگه (روندِ به اینجا رسیدنش)
هر تحولی، ابهام، اضطراب و تضاد داره. خیلی از ماها جایگاه امروزمون رو دو دستی و دو پائه چسبیدیم چون ترس داریم از رها کردنِ دایره‌ی کوچیک امنمون. یه صدایی میگه اگه نشد چی؟ اگه همین آب‌باریکه‌ی زندگیتم از دست دادی چی؟ نکنه همینم که داریم به شانس بهمون رسیده؟ و …
زندگی جاریه و هیچ آینده‌ی معلومی نداره. هیچ دستورِ کار صفر تا صدی برای زندگی تدوین نشده. ذاتِ زندگی ابهامه و قدم گذاشتن به فرداهاش. «تقدیر» دست من و شما نیست اما «سرنوشت» هست. روزی که کامل در هم‌شکستی، روز تبلور توئه. بهترین سال زندگی من، سال بیداریم بود، سال شکست‌های زیاد و تمام‌قد دست گرفتن سرنوشتم.
بزرگ‌ترین ویژگی ایمان اینه که چیزی رو باور کنی که هنوز رؤیت نکردی و بزرگ‌ترین دستاورد ایمان اینه که اون چیز رو کم‌کم رؤیت میکنی.